Etrafımız hep sınırlarla çevrili değil mi zaten?

Ve istediğimiz, arzuladığımız her şey sınır ötesine düşmüyor mu hep?

Ki o yüksek duvarlı sınırları en yakınımızdakiler örmüyor mu çoğu zaman bize?

Büyürken hep sığınmak istediklerimiz, biz büyüdükçe sınır dışı etmiyor mu bizi?

Ötelere, çok ötelere düşüyor sürgünlük adresimiz hep...

Ve her ne hikmetse; özlem, yoksunluk, bitmeyen sevgisizlik, şefkatsizlik, kapanmayan yara krampları hep ama hep sınırdan içre... Ve merkezinde biz... Tam ortasında...

Bence bırakın şairim, bırakın da kız kardeşiniz okuyup üflesin sizi...

Bunca olmayası şey varken ve morfeus kanunlarına ilham verecek bunca diken üstünde yaşıyorken belki de işiniz ona kalmıştır...

Hani belki olur a döner belki talih, hani belki sınırların o ince narin kırmızı çizgisi kopar, bir ihtimal o dev duvarlar yıkılır ve siz sınırın diğer tarafına geçersiniz belki... Belki de bulursunuz Leila'nın küflü asma kilidinin anahtarını hem de sınırın hemen dibinde...

Sonra hani o çok arzuladığımız "Neş'eli Günler" girer hayatınıza... Ya da "Leila'lı günler mi demeliyim?


Harikaydı yolculuk... Teşekkürler...