Umutlar doğurmalı
Aldığım her nefes sayısınca özlemler
büyüttüm Hasretlerim kirpik uçlarımda sallanırken Ha düştü ha düşecek diye Kıyamadım kapatmaya gözlerimi İntihara meyilli olsa da gözyaşlarım İlk kez... korkularımı susturup cesaretimi topluyorum Annemin beyaz tülbentini başıma sarıp Huzursuzluğumdan kurtulmak istiyorum Huzura sığınıp Tüm mahcubiyetimle, günahlarım dilimde. Nisan yağmurlarında yıkayıp cenabet düşlerimi Gözyaşlarımda boğulmak istedim Babamın ölüm kokusu sinmiş seccadesinde Bildiğimce yalnız değildim... Kendimle kaderdaş ne çok kadınlar tanıdım geceye bir "offf"çeken. Sevgisi Yok sayılıp Hiç olan erkeklere Piç sevdası yüreğinde saklı Dile getirmeye utanan Söylemekten, doğurmaktan korkan Oysaki... Kısa süreli gebelikler taşımalıydık İçimizde kök tutmuş günahkar aşklardan Tek ıkınışta kurtulup Umutlar doğurabilmek adına #hüzünlükent |
Bu arada bir şiir sadece yazanın birebir kendisini anlatmaz aynı yüreği taşıyan binlercesine ses olur okuyucularinda böyle bakması daha etik olur bunu da not geçmek istedim çünkü bende de oluyor bibebir kendimi anlattığım düşünülüyor elbette kendimizden de katariz ama genel bakılmalı bana göre .Teşekkürler