Çığlık çığlığa
Çocuklar koşuyor içimde
Aklımda bir kentin tarifsiz hazin öyküsü
Ateşler içinde şehrin sokakları
Toz bulutu gökyüzü
Ay daima Bulut’un arkasında
Her yerde seni arıyorum
Ne sen varsın
Ne de senden bir iz
Kan ter içinde uyanıyorum
Ve kalbim ağrıyor Anne
Hem de çok ağrıyor



Kalbim çok ağrıyor
İçim de çok acıyor
Tarifi yok
Ne bu ağrının ne de bu acının


Bitmeyecek sözlerle
Hiç bitmeyecek öyküler biriktiriyorum sensizliğe anne
Her öykü bir nefeste bitecek
Her öykü sonsuza dek sürecek gibi
Bir bir anlatacağım sana o öyküleri


Aylardan kasım olacak
Yağmurlu bir günde
Akşamın alacalı saatlerinde
Tam da Babamın göç vaktinde
Aldırış etmeden ağrıyan kalbime
Atlamadan hiç bir nokta ve virgülü
Avuçlarına koyacağım
O öykülerden derlediğim
Acılarımı
Sevdamı
Hasretimi


Açılsın diye
Sağır bir kulak ile geldim sana
Çığlık çığlığa bağır bana
Yoksa da fısılda
Kalbim ağrıyor dedim ya
Duy beni
Üzülme sen emi annem
Geçer nasılsa
Sen hep öyle derdin ya
İşte öyle geçecek


Bu günde seni anma
Sana yanma ayinim tamam anne
Kirpik uçlarımdan topladığım
Hediyelerini bıraktım yine
Ahşap çerçeveli
Siyah beyaz resminin önüne
Şimdi gidiyorum
Ama;
Ben yine gelirim ki
Belki aylardan Kasım’da
Kim bilir belki de
Otuz bir ocak gecesinde
Sen üzülme olur mu?






🩶31/01/2020🩶
🍂