Benben çırağı usta işi şiirlerin hamalı olurum İstanbul’un yüklerim sırtıma Boğaziçi üniversitesini öğrencileriyle istedikleri yere götürürüm ne kirpikleri yere iner ne istekleri ama epeyi gözü yükseklerde bir bulut olurum yağmurunu taşırım umutların anı geldiğinde yere basar ayaklarım kaldırmaya eğerim başımı yerlerde sürüklenen öğrenci bakışlara ben tutmak isterim benim elimi koymak isterim elin üstüne özgür esintilere karışmak sonra durduğu yeri belli olan kalem tutan elin ellerin ben şairliği belgesiz kitapsız düşsel bir kadın dünyanın avuçlarında döndüğüne inanan sanki bıraksa yere tuzla buz oluverecek olan ama.. bıraksam yere düşer insanlar bin kat yerin dibine ellerim uzanmaz o zaman düşürülmeye çalışılan insanlara öğrenciler mi? kim bırakır onları kapatılmaya çalışılan yerlerde.. 04. 02. 2021 / Nazik Gülünay |
Kalemin Yüreğin var olsun.
Sevgilerimle..
Selâm ve Duâ ile