geç kaldım diyordu güneş doğmaya
yıldız parlamaya
kuşlar uçmaya

kaç var sabaha
uyanmaya geç kaldım diyordu
gözlerin pırıltısı
çiçek

ağır, kağnı değin ağır bir gün uyukluyordu
haziran nisan’a aşık
kırk ikindi yağmurlarını çalmış
serpiyordu, uyanmaya çalışan insana
çoktan yol almıştı erkenci yolcular
herkesin farklı bir yolu duruşu vardı
her açılan pencerede
başka başka bakışlar
değerlendiriyordu günü

gün alacağı ölçüde dolmuştu
ağlamaya yakın
gülmeye mesafeli
bir dokunsa patlayacak
şişirilmiş bir balon

iyi biliyordu gün
herkes önce kendine uyanık
kaldıracağı şeyleri istiyor zamandan
taşıyacağı kadar mutluluk
ve keder uzak olsun diyordu hüzün
herkes döksün eteğinden silahı
yaşamaya geldik
bu ışıkları sürekli kısılan
dünyaya

bizden öncede yaşayanlar vardı
bakın onlara
hiç yaşamamışlar sanki
hiç uyanmamışlar

umutlu günlere
kalan ne?..

11. 06. 2015 / Nazik Gülünay