buğutakriben kaç okka çeker yalnızlık kaç gökyüzü yeter dindirmeye içimdeki kederi buzdan cam dünyaya açılan penceremde bu soysuz ayrılık uzayan bir kış oluyorsun kalbimin ateş gayyasında birer birer dökülüyorsun gözlerimden avuçlarıma yakıyorsun kitaplarla konuşuyor yazıp yazıp siliyorum adını günde beş vakit buğusuna penceremin bakıp bakıp iğreniyorum yapay yakınlıklarından insanların olsun diyorum olsun yalnızlığımın kalesini koruyorum süslüyorum anılarımla burçlarını ve sen bilmiyorsun mevsimler çürüyor soluğumda görmüyorsun ... Necat Uslu |