İnsanız, hayat denen yokuşta kendimize karşı kimi zaman derin kimi zaman da köklü ihtilâflara düştüğümüz oluyor. Derdi kendiyle olanların esas aldıkları mücadele, hep içe dönük verdiği bir savaş esasında.

Şiirdeki mısralarda karşımıza çıkan motifler ise, bize, hayata dair ayrıntıları hatırlatıyor. İnsan oysa dik bir varlıktır. Yaşarken de ölürken de… İllaki boynumuzu eğdiğimiz zamanlar olacak, illaki belimizi büken acılarda sınanacak ve illaki yıkık viran da olacağız…

İşte o pul tanesinin O biri için sonsuz kıymette olduğunu bilmek ve hissetmek tüm bu yıkıklığı ve devrikliği onaracaktır.

Bu şiirin de asıl anlam yükünü taşıyan mısrası “ben kimdim o vakit?” tir. Gizli bir “O” öznesi içine kıvrılmış “ ben” öznesi. Geriye kalan “yaşamak” ise bir varoluş sürecidir.

Şairin kendini İstanbul’a ve birkaç şehre benzetmesi ‘başkayı anlama’ ve ‘başkayı ruhen hissedebilme’ kabiliyetini de bize gösteriyor. İşte tam da bu noktada dokunmak, sonlanmak yerine sonsuzlaşır.

Şiire dair ne yazsak eksik kalacak. Kendi içinde okundukça genişleyen sokakları var şiirin.


Günümün şiiridir. Yazıldığı için mutlu eden.
Sevgi, selam ve saygılarımla,