öyle ağır ki
ışığımı kapatan perde
sanki bütün dünyayı çekip
almış ayak altına
kapkara bir bakış fırlatıyor
karanlık uçlarından

neden bir türlü tekil olamıyorum
on dört yaşında bir çocuk sürülüyor ölüme
yanıtı bu olmalı
gitgide yüzünü kapatacak kadın’ım
yanıtı bu olmalı.
dinim lime lime edilmiş
yanıtı bu olmalı.

ha aklıma gelmişken
yaşamayı yazacaktım
ölüm, börtü böcekle kalacaktı bir başına
olmazsa saçından sürüyerek
kaçıracaktım hayatı
uyandıracaktım
güneşli bir şarkının koynunda


sofular sallanmayı bırakıp bir yerde
yaşamaya üye yazılacaktı
boynunu doğrultacaktı
sararan çiçek
soracaktı:
- geldik mi acaba
yaşam durağına?

çok külfetli bir zulüm var insanlığın başında
örtünün ağırlığı demek ki bundan
ayın iki büklüm yürümesi
mevsimlerin teklemesi sarhoş gibi
dünyanın başının dönmesi.
hâdi ordan!
kuralları yoksullara yapanlar
eğersiz ata binmeyenler
hâdi!

yaşamaya gidiyorum ben
atıyorum üstümden
bütün kalın, kara örtülerinizi
ç’alsanız da
cümle dünyalıklarımı!..

04. 10. 2016 / Nazik Gülünay