KALBİMİN YANAN KOYLARINA
her gece düşecekmişsin gibi korkuyorum
kalbimin raylarından onun için değilmi’ki hüzne boyun eymişliğim bir de, arıyormuş kaybolan karanlığını gece, bilmezmiş gibi benim karanlığım onun karanlığından daha gece, atansan artık diyorum sensizlik hüsranının en üst kademesine kanatlarımın kırılmışlığı zaptedemez beni düşerim yeryüzünün dik yamaçlarından en dibe , hayallerin donar kaybolur suretin mimiklerin çürür mevsimler ardından su yosun tutar kaybolur suya düşen gülüşlerin sulusepken iklimleri çevreler rüzgarlar gökkuşağını silkeler mevsimlere çürümüşlüğünü yok edercesine savurur eylülleri uçuşur yapraklar düşerek kalbimin yanan koylarına Hülya Çelik |