Garip değil mi insan aslında, ne garip
Neden hasmane tavırları ve hep muharip
Bıraksaydık itişmeyi bir kez olsun ne olur
Belki de az da olsa sonunda, huzur bulunur.

Sevmedik mi asla öf demeden ve yımazcasına
Selmanı olmadık mı özünde yarin umutsuzca
Yine kaldık desene, çaresiz ve yalnız başına
Bir dem olsa da abartısız huzura varınca.

Bitmiyor gönlün alevi, közü ta içten geliyor
Kimi sevdik ise eşiyor kuyuyu, gözü oyuyor
Yaraları geçiyor da darbelerin ve kat sözlerin
Huzuru ararken bedbaht gönül, küsüyor,soluyor.

Defaatle gelsem yine de çekerdim çileyi, bu asil
Karşındaki anlamazsa yandın usta, olmuyorsa asla ehil
Boş ver demek geliyor kiminde her şeyi, bu da bir fasıl
Dinmiyor zoru bu yolun,rüzgar esse efil efil.

Yazın geliyor bana soğuk, kışta da yanıyorum
Ne baharım belli,ne sonbahardır artık kârım
Tutuşmuş gidiyorum, ter akıtıyor içteki harım
Soruyorum,dönüyorum huzuru, bulamıyorum.

Nerde görsem bir zavallı ve ezilmiş mahsunlaşırım
Tokat gibi iner bu gerçekler bana, donakalırım .
İstediğim gibi olmuyorsa işler, döner başa sararım
Bir hususiyet var ki huzur, hayaline dalarım.

Bu mekanın düzeni böyle, kolay değişmez
Seni anlayacak ve takdir edecek bir kul bulunmaz
Yaradan`a sığındık ya ondandır hayır, sual olunmaz
Ebeden gelecek ve rahmetle yağacak huzuru arıyorum.

Asla yitirmeyeceğiz bu külli vaadi biz ki fani
Elbet bir gün batımında gelir ölüm ve hazindir o, ani
Belki şefaat olunur ümidiyle de beklemek ki temenni
Kalıcı olacak bir huzura, huzura koşuyorum.

Demem o ki, gün batımına doğru bir kenarında suyun
Varsa demli çayınız bir dostla, orda huzuru bulun
Efkârı dağılır muhtemeldir bu fasılda incitici hayatın
Bulduğunuz huzurun kıymetini iyi bilin,ebeden saklayın.

Oğuzhan KÜLTE