hep mi eksiğim çıktığım yola
aşka
ve sana...


uyurken dünya ben ağlıyorum aleme
alemim ya


âh! sevdam kalbime Araf
dağlar misali sırtımda kambur
acısı...


..gece çıkan kasırgayla
kaburgalarımın üstüne oturmuş yumruk
ağrısı geçmeyen Ağrı’ma
ağlasam hıçkıra hıçkıra


gurbet içime çekilen kılıç
sılaya ağıt
doğduğum güne isyan!


bitmeyen zemherinin
içli içli ağlayan çıplak ayaklı çocuğu,
göğsümde büyüyen yalnızlık


zihnimi kemiren varoluş sorgusu ve yar çıkmazı


âh, șu gölgeler
inler cinler toplanmıș
geldiği gibi tasını tarağını toplayıp gitmiyorlar

sevgili sevgilim,
hiç yoktan bir sevinç
değip yarama sızlatıyor


şair dilinin kıvraklığında inandırılmışken aşka
kayıp gidiyor gamzelerimde yağmur
ve
șımartılmamıș çocukluğum


âh, bu rüyaların azizliği
beni sana aciz kılan anılar kadar suçlu

karanlığın koyusunda
şafağın söküğündeyim


Kafka’nın Milena’ya son mektubu kadar kayıbım kendime
ki; kayıtsız dünyaya

nazım geçmiyor Nazım’a
yüreğine sığdırdığı sevdalar kadar
inanıyorum işte aşka ve sana!


sude nur haylazca