Umut bu yadünya eğmiş yorgun belini iyiler bir tarafa kötüler bir tarafa yığılmış da sanki altında kalmış sevgi parmağını uzatıp gösteremez gerçeği sen de sessizsin ey gür sesim bir uçtan bir uca ulaşamazsın beyaz kanatlı çiçeklerin vardı hani dağ altında kalmayan beyaz rüyaların vardı çocuklar gibi doğru yürüyen koşan adımların vardı başka sesler de yerinde değil yetmiyor güvercinlerin uçup konduğu yerlerde usun kilitli insan ne geçiyor eline öldürdüğünde daha düşleri olgunlaşmamış birini gülüşü yerini bulmadan daha olgun meyvesi saçılıyor önüne acılarının dik tut başını dünya say ki; çocuklar kaldırıyor seni başları üstüne daha yakınlaşıyorsun güneşe esmiyor savaş rüzgârları müjdeli haberler veriyorsun ’savaşlar öldü’ yazıyor gazeteler... 22. 12. 2019 Nazik Gülünay |