İniltiler
Parlak maskelerin ardında yıpranmış kalpler,
Çürüyen bir dünyada kaybolmuş, yalnız geceler. Bir zamanlar umutla parlayan gözler şimdi solgun, Karanlığın kucağında, sessiz bir inilti. Kopuk bağların ağı, ruhları esir alır, Kimlikler yitirilir, kalpler paslanır. Medeniyetin kalıntıları arasında, Boşlukta asılı, anlamsız bir varoluş. İçimizdeki savaş, hiç dinmeyen bir fırtına, Yorgunluk ve umutsuzluk, ruhu kemiriyor. Bir zamanlar hayal ettiğimiz gelecekler, Şimdi sadece birer toz zerresi gibi dağılıyor. Kendimizi ararken, aynalarda yabancı yüzler, Geçmişin izleri, geleceğin belirsizliği. Bir hiç uğruna yaşamak mı kaderimiz, Belki de bir cevap yoktur, belki de bir anlam yoktur, Sadece sonsuz bir boşluk ve biz. Ve biz, bu boşlukta kendi hikayemizi yazarız.. |