Pessoa’yı vurdular biliyor muydun ?
Tam da aşk makamında/n
Şiirden hallice kurşunlar sürdüler namlularına
Kurşunlar ki
kimin soluğunu kestiğine aldırmaz
gözleri bağlanınca
Ellerini bağlatmadı
ucuz cümle kokanlara
ve direnmedi
gölgesinden kısalara
Razıymış gibiydi sanki
kurşunlarla yatmaya
sahi sen şiirlerin ellerini
ve gözlerini
neden bağlıyorsun Lelia ?
Vurulmasaydı bile zaten delirecekti
Her şair gibi biraz meyilliydi
Söylemişti çünkü bir ara hatırlıyorum
“Ölü gibiyim” demişti
“unuttuğumdan beri
ilk buluşmada bir kadının
saçlarını düzeltmedeki acemiliğini
ve ilk kez uçacak kuş misali
masadaki tedirgin halini …”

Pessoa’yı vurdular biliyor muydun ?
Tam da beklediği taraftan
ama ummadığı bir zamanda
Simsiyah bir yağmur yağdı o gün
Gökyüzü biraz küf(ür)lüydü
Çokça üzgün …
Kimse sormadı
bitirmiş miydi
dilinde evirip çevirdiği son şiirini
son kadehini
Sormadı kimse
nasıl ölmek istediğini
Gazete kağıdı ile örttüler üzerini
alelacele
- günü geçmiş bir gazete -
Bir çocuğun
ve kan görünce bayılan bir kadının
ağızlarından sökülüp alınan çığlıklarla yapılmış
iri puntolu harflerden manşet vardı üzerinde
Pessoa da çığlık attı biliyor muydun ?
İlki doğduğunda
diğeri kendisini vuran eli gördüğünde
Kimse sormadı
taş sektirmeyi sevdiği denizle
siyah tüylü kedisiyle
aşınmış kalemiyle
vedalaşıp vedalaşmadığını
Belki de umursamıyorlardı
son güldüğü anı hatırlıyor muydu ?
Hava bulutluyken mi bulutsuzken mi
daha güzel ağlıyordu ?
Saati var mıydı ? Ölümü kaça kurmuştu ?
Okurken satırların altını çizer miydi ?
Elveda deyip giden bir sevdiği olmuş mu ?

Pessoa’yı bir tabutun dişleri arasında
götürdüler biliyor muydun ?
Var mıydı arkasından el sallayan
karanfil atan
gözyaşı döken
göremedim yumruklarımı sıkmaktan
Sadece küçücük harflerle
bir son dakika haberi geçti ekranın altından
“ O artık aramızda değil
bir daha şiir dökülmeyecek yaralarından “

Pessoa’yı vurdular biliyor muydun ?
Tabi ki biliyorsun Lelia
Çünkü sen vurdun !
( idam mangasının en başındaydın
sen ve titremeyen parmakların )
Hadi şimdi Pessoa’yı çıkar da o tabuttan
beni koy yerine
ve Râzıydı yaz
mezar taşının göğsüne
Yattığım yeri de söyleme sakın
ne gölgeme
ne şiirlerime
Yoksa taşlar seni Ebabiller
girerek düşlerine ...



Özgür SARAÇ / Râzı
06122019Denizli