/ Biz insanlar, mutluluğun pembesini görür gibi olmuştuk bir zamanlar.Sonrasında, acıların bin bir rengini gördük yaşam gerçeklerimizde.Aynı kader yolunun yolcularıyız biz. Muhtemelen de oradan tanırız birbirimizi ... /






bir arayışın sızısıdır aslında
var olduğuna inandığın gerçeklerin
sendelemelerinde yaşanan
savrulmuş algılar
öğretilmiş duygular
düşünce kalıpları
sanki seni tanıyorum ben ama,
sen değilsin bu karşımdaki üzgünüm
sen de elbet üzgünsün biliyorum
zaten oradan tanışmıyor muyuz ? !


kim biçimlendirmişti seni
yanıtlarını bulduğun sorularını
kimlere sormuştun bir zamanlar
doğruları kim söyleyebilirdi ah
önce kendisinin bilebilmesi gerekirken
öyleyse neydi ki bütün bunlar
bu sendelemelerin aslı neydi


ben anlarım seni üzülme
öğrendiğim neredeyse her şey yalan idi benim
gerçekte yanıtını bulamadığım sorularımla
koca bir yalanı büyüttüğüm yıllar
bilinmezliğin kuyularına düşmüşlüklerimi
görmezlikten gelmiş gözlerde aradım bir çok şeyi
“ kimim ben ?! “ demişimdir olur olmadık zamanlarda
“ neden buradayım ?! “
“ burası neresi gerçekte ?! “
ve ne işim var kısacası
“ anlamı nedir varlığımın ?! “
ooof ki ne of !
saymakla da
yazmakla da bitmez nice deli sorular idi hepsi
sonunda çaresizliklerimiz var işte
sen ve ben buradan tanışıyoruz
bir yerlerden gözüm ısırıyordu seni
“ hah buldum ! “ dedim sonra
– çaresizliklerimizden elbet –


“ e daha daha nasılsın bakalım “
“ yaramış çaresizlikler “ diyeceğim ama
sen inanma yine de
hiç birimize yaramadı aslında üzgünüm
sen de elbet üzgünsün biliyorum
zaten oradan tanışmıyor muyuz ? !


bize söylenenler gerçek olsaydı
güzellikleri yakalardık belki seninle
eee
iki yalan bir doğru etmezdi
etmedi de görüyorsun
kelimelere aldandık belki de biz
anlamlar yüklediğimizde
öylesi olur zannettiğimizde yanılmıştık belki


inanç kalıplarımızdan tut
iman anlayışımıza kadar
“ inandım iman ettim ! “ dedik çokça sen de biliyorsun
gerçekte ne inanmışlık
ne de iman etmişlik vardı üzgünüm
sen de üzgünsün biliyorum
zaten oradan tanışmıyor muyuz ? !


doğruluk
dürüstlük
helal ekmeğin peşinde haramlardan kaçınmak
vardı kabullerimizde
inanmış iman etmiştik de
oysa ;
rüşvet
suistimal
sahtekarlıklar
ve
türlü yalanlarla kandırıldık sen ve ben üzgünüm


imgesiz şiirler yazan birisiyim ben
baktığım her yerde mutsuz insan sendelemeleri
kelimelerde kalmış
sözde kalmış kelimelerden müteşekkil
değerlerin değersizlikleri
uçanı kaçanı aldatmaya azmetmiş siyaset bezirganları
yanlışlar
yanlışlar
peki bunca yanlışın arasında
doğrular nerde kaldı söyler misin
bunca sayısız yanlışlar
az sayıda doğruları da aldı götürdü bence üzgünüm
sen de üzgünsün biliyorum
zaten oradan tanışmıyor muyuz ? !


öyle büyük ahlaksızlıklara maruz bırakıldık ki
sen ve ben
ne aşktan vefa görebilirdik
ne de sevdalardan
çürümüştü insanlık değerleri üzgünüm
" biliyorum ! " diyeceksin şimdi !
olsun ben son kez yine de yazacağım ,

sen de üzgünsün biliyorum
zaten oradan tanışmıyor muyuz ? !

...
...









Mert Yiğitcan
20 ekim 2019 / istanbul