Dünyanın en uzun hüznü yağıyor
Yorgun ve yenilmiş insanlığımızın üstüne
Kar yağıyor ve sen gidiyorsun
Belki bulmaya gidiyorsun kaybettiğimiz
O insan ve tabiat çağını..

Dön bana ve dinle
Kuşlar uçuşuyor içimde..

Loş bir kemen solosu gibi
Kuşların uçuştuğunu içimde
Dön bana ve dinle..

Karanlık denizlerin dibinde
Birtakım incilerin olduğunu
Birtakım incilere ve hatıralara
Neden bağlı olduğumuzu unutma..

Unutma diyorum ama sen anla
Anlat bizim de yaşamak istediğimizi onlara... (Erdem BEYAZIT)

Bu kainat aşk üzerine inşa edilmiş ve onunla var oluyor.. Damarlarında dolaşan her ne varsa bu kainatın hepsi aşkın çekim alanına doğru akıp orada birikiyor.. Ve sonra, aşklar bitince, yitince bu eşsiz nur dünya da kararıyor insan da.. Belki de ezilen ve yaralanan yüreklerden çıkan o ses, o koku, o çığlık kainatı bu denli yıpratıyor.. Ancak, yazgı biri bir ederken bazen de bir'i alıyor insanın elinden.. İnsan ona mı yoksa kendimeli kızmalı, yoksa bu varoluşun üçüncü kenarı olan gidene mi.. Kime kızarsa kızsın insan, biten bitmiş, giden gitmiştir.. Bir boşluğu dolduran yakarışlardan başka ne kalır geriye.. Ölümün coğrafyasında soluk soluğa giden bir yürekten başka ne kalır geriye.. Hep aynı akıbet, hep aynı son; ama biliyoruz ki aşk, varlığın değil yokluğun acısıdır.. Aşkı aşk yapan da budur zaten.. Ona bu denli bağlanmamızı bağlayan şey de budur.. Kim diyordu "Biz aşkın bize sattığı acıya aşığız" diye.. Aynen öyle..
Sayfalar dolusu yazı yazılabilir ayrılık üzerine, bu şiirden hareketle durmadan dökebilir insan içini; ama şimdilik bu kadar kâfi.. Kutlarım bu 'başarılı' şiirini.. Kal sağlıcakla.......

zemheri84 tarafından 6/23/2008 1:03:09 AM zamanında düzenlenmiştir.