AynaGözümdeki ateşten korkan Uçurum aynası çocukluğum Göçebe evvelin iklimi sinmiş Anıların tozlu sandıklarına Bazen insan kendiyle tanışmayı öğrenir Saçlarını tarar bir düşün Rüzgar ve karanlığın Günün eksilen yerlerini görmek için Biraz daha ve usulca Kal’malıyım.. Avuçlarımda uykusu kuraklığın Yeni sözcükler buluyor Yeniden sokulmak mesafelere Rüzgarlı akşamlar imgesini bırakır yakama Anlamaya çalışırım dünyayı Karanlık yaralarda Gecece olukların kıvamında Yüzümü sığınırken öteye Herkese yağmur yağsın Kendimeyse geriye kalan Çizin cümlelerimin altını sızılı sessizliğe Aşk diye.. |
Sızılı ve ürkütücü yanlarını da seviyorsun sonra
Çok sonra.
Selâm şiir.