(“İnsanı savunuyorum çünkü düştüğünü gördüm.” demiş Albert Camus. Ama insanın savunulacak bir yeri kalmamıştır. İnsanın düştüğünü görmek ve bunu dile getirmek her şeye rağmen bir umut içerir. O umut, düştüğü görülen insanın ulaşılmayacak kadar ötesinde artık.)

(“İnsanı savunuyorum çünkü düştüğünü gördüm.”*)


hiç kolay değil ayrılığın üstünü kapatmak, hem de hiç.
ayrılıklara ihtiyacımız var bozuluşun farkına varmak için
ayrılıkların içi his başvurusu yapmış kelimelerle dolu
kabul edilenlere olgun ücret veriliyor
yanında sigorta, erken büyümek, düşsel yolculuk ve

artı nihilizm


nihilizm tek başına takılıyor
ama ölü dallar ve intikam el ele vermiş
insanın içindeki korkunç bozuluşu anlatıyorlar
kim ciddiye alıp dinliyor ki onları bu zamanda
ki bir “intikam” kolay yetişmiyor
ne çok uğraştılar onun için; sokağın belleği ve dip


bir “anlam” da öyle kolay yetişmiyor
üstelik kaç yaşına gelmiş artık anlam
ve içi iptal edilmiş sanatlarla dolu
ah, hiç kolay değil bozuluşunu göstermek insana, hem de hiç
gülün ve bilginin çarmıha gerilişini kımıltısız izleyen insana


bir keresinde kıyısından geçmiştim ütopyanın
ileri derecede çarpılmak içeriyordu kıyı
iki sevgiliydi “anlar demeti ve sonsuzluk”
girmek istedim oraya ama kimsenin yüzünde yer yoktu
kimsenin tahammülü yoktu bozuluşunu durduramayana