Duysana:
Yokuşun başında gülüşüyordu çocuklar
Parlak kağıtlara Harfler yazıyordu tükenmez kalem Sol yanıyla var oluşu kurcalıyordu bir düşünücü Kelimelerimiz yol gibi uzun Sonuç gibi uzaktı aslında O söyleyiş o sanış Hepsi boşunaydı Alaycı bir kuştun Ve geçip gitmiştin gökyüzümden Maviyi sevmezmişsin meğer Şimdi siyah sadeliklerdeyim İnanmam papatyanın getirdiklerine Güneşin fısıldadıklarına sırtımı dönerim Ayak basmam o beton kitaplığa Öğrenmem perdelerin çizgilerini Böyleceyim işte Duysana... |