Figangelip gidip göğsüme vuruyor annesini yitirmiş çocuklar bir bebeğin yanağına değince sütüm ka(y)nıyor bir tek karıncalar mı taşır boyunu aşan yükü... ne derin gök ve acı taşıyamadığım... sütten kesilmiş anne kokusu arayan öksüz bakışı vebali boynumu aşan urgan kırıla, döküle yürüdüğüm yol sorgusuz sualsiz ömrüme kazılan mezar çukur... bir annenin karanfil değen toprak kadar ciğerinin üstünde taşıdığı nadide yarası acıyı eğiren sabrından taşan figan taş üstüne taş basarak ağladığı saramadığı... sude nur haylazca |
saygıyla.