Kan kırmızı gömleğin
.
mavi bir çocuktum denizden düştüm üstüm başım tuz uzaklığı ölçemiyor ellerim dedilerdi ah evlat kan kırmızı gömleğin dedim ölüm dokunduydu kesik parmaklarıyla ah annem saadetim! dağ’dı indi ayaklarıma kardeşi kemiğinden ayırdı mavi bir çocuktum gözyaşından düştüm üstüm başım tuz kimi yağmur oldu kimi kurşun indi aynı gökten bir kuş sessizliğiymiş hayat dedikleri gidince bildim . |
ŞİİR’in huzur verdiğini öğrendik…
Şiirsiz sevgi olmaz…
...........................................Selam ve saygılarla..