Bulutlu bir günün çocuğuyum ben,




Dilimin altında ölen ay yaprakları/
Pencere önünde yüzüme bakan yorgun kırlangıç hüznü/
Şehir ve çocuk
Geriye kalan..
Ki,
Taşlara gölge bırakan kırmızı izli ayna
Ve fısıltı rüzgarıyla dağılan
Turunç kokulu Ekim’in güz yeşili
ipeksiz ezgi kelebeğin renk değiştiren kanatları



Bulutlu bir günün çocuğuyum ,




Gül işli yolların solgun yankısında
Yalnızlık kuyu ağzında unutulmuş orman
Uğultusu ayrılıkla büyüyen yolcu
Oysa hiç suçu yoktu gözlerimin
Sen karanlığı gösterdiğinde.
Yüzü kapalı günlerden geçip gidiyorum işte
Çan sesleri
Umut
Ayrılık
Köklerimden geçiyor
Perdesi kapanıyor benin




Dedim ya
Bulutlu bir günün çocuğuyum
Hep tek başıma
Düşerken maviliklerden
Ellerimde kayıp güvercin
Varsın sayıklamasın düş beni
Kızgınım
Yola
Ay a ve
Toprağa.