Eylülsevdiğim ay dedim sana eylül kucağımı açtım odamda bile soludum yaprağını sen verdin bana solgun rengini görmezden geldim güneş giren pencerenden baktım sevda okuduğum katmerli sonbahar güllerinden güzel dedim senin kanepende oturmak batan güne dönerek yüzünü savaş çığırtkanları günlerinde ıslığımla şarkısını çalarak barışın olduğunu anımsatarak ellerinde kavga bayrağı taşıyanlara duyurmaya çalışarak başları başkanları bir araya topladın eylül milletler birleşti mi baktım umudumu yitirdi köhne sesler hayal bile kurulmaz dedim bir an unutmalı mı yoksa sevgiyi o yükseklerden gök yüzüyle bakarken nasıl öldürmeli insanın içinde sürekli yaşayan her mevsim yüzünde yalnız kendini görmesini 29. 09. 2018 / Nazik Gülünay |
Çok çok güzel bir şiir, okuyanı etkileyici ve dokunaklı…
Şiir güzellikler sunar…
............................................ Saygı ve selamlar..