herkes kendi kentinde yabancı
.
içimde odalarca boşluk yalan, göğün maviyi onardığı hangi şehri karşıma alsam aynı yalnızlık herkesin sustuğu ve konuştuğu aynı saçlarımı geceden örsem güneşin sütü inse buğu buğu sabaha değse annemin beyaz ayakları bildik kederler de tükendi çölün suskun dili çarpışıyor şehrin arsız gürültüsüyle gamzeleri kopardılar önce gazete kağıdına benzedi gülüşler ben sabırsızlıkla ve tedbirlice bekledim dinmesini ağrının başını tutan yıllarca, şu tümörlü dünyanın yağmuruna yazdın acılarını ben acıları yağmurum bildim okşanmaya eğdi başını zaman sen tuttun yaşlandın bir çiçeğe seslenircesine seslenmek istiyor insan her şeye incitmeden bir yudumda tüketmek bazen camın gölgesi suya düşmeden biz denize bakarken bile eskimeye durdu mavi insan betonarme yalnızlıklara paha biçemezken. . |
Kalemin susmasın
_____________________________Selamlar