Umut varnasıl gömüldüm kendime belki tepemde durup baktı ay yüzüme aktı tüm yansımasını kalmasın istedi karanlığın kökü bile suretini bıraktı içimde parlatmaya çalışırken yönü devşirilmiş gidişleri bir denklem yaratmak isterken kendimle insan arasında o koca çadırı kökünden yıkıp atmak açığa çıkarmak isterken mahallemin evlerini benden de onlara yansısın isterken ay nasıl bu karmaşık düzlemde bul’ur’dum yolumu ateş açılırken güneşin doğduğu yöne kimileri şaşırmışken gerçek konumunu en kolay şey çalışmak iken olduğu yere tükürürken doğu hayvanı sevgisizliklerin arka yüzü sevgiyken ayakları kırık kol örtbas ederken kendini ötelerken geldiği yolu ay altın gibi parlarken önünde çiğneyip geçerken batının kurduğu çiftliğe dönüp gri bulutları delip geçen güneşe bakıyorum evet; umut var bütün bunları düşünüyorsam, varsam eğer açmışsam bir kör insanın gözünü uyandırmışsa bakışım karartılmış yıldızları yüzümde tutmuşsam ay’ı.. 19. 06. 2018 / Nazik Gülünay |
Ben seni sevdikçe sen güzel oldun
Gündüzü geceyi yolda bıraktın,
Sen de meyil verdin sevdalım oldun
Venüs’ü, eceyi’yı yolda bıraktın,
Sevda düştü sere başlar bulanık
Seven maşuk arar gönlü dolanık
Çöllerde vahada oldu aranık
Mecnun’u Leyla’yı yolda bıraktın.
Kara sevdalılar karalar bağlar
Aşık olanların yüreği çağlar
Ferhat dağı deler Şirin’i ağlar
Ferhat’ı, Şirin’i yolda bıraktın.
Gittin izlerini bulamaz oldum
Evrende yitik iz acıyla doldum
Kerem oldum Aslı için yoruldum
Kerem'i Aslı'yı yolda bıraktın.
Neler gördü gönül neleri umdu
Çölleri dolaştı gördüğü kumdu
Kamber arzu ile gözleri yumdu
Kamber'i Arzu'yu yolda bıraktın.
Deli gönül ilden ile taşındı
Ömür törpüsüyle yontup aşındı
Yaşam bitti dendi mevsim kışındı
İSMAİLOĞLU’nu yolda bıraktın.
---- 22.03.1969 – Adana
İsmailoğlu Mustafa YILMAZ – İstanbul.
BİR ŞİİRİMİ SUNUYORUM. .............................. Saygı ve selamlar..