bir zaman labirentinde
el ele koşarken sessiz sedasız
ıssız korkulara düştük ikimiz

ne zaman yalnızlığı dile getirsek
ölümüne sarılırdı yüreklerimiz

neden şimdi ırayıp uzuyor mesafeler
bizi birbirimizden uzaklaştırıp
ne zaman durulsa zaman
titrer hasretle haykırışlarımız

serçelerin gözünde ışıldarken yarınlar
bir düş bulutu sarar geceyi
siyah dumanları tarayarak
sana dair eski şehirlerimin yıkık damlarına
tüner kırık kanatlı göçmen kuşlar
cumbalarda feverandı kahkahalar eskiden
arnavut kaldırımlarda kemancı kız
nihavent şarkılar çalar
şimdi nerde kaldı bozacılar
eski kır bahçelerinde
isim kazıyan aşıklar
yolda ,koşar adımlarla gazete satan çocuklar
şimdi ise buharlaşıp kayboldu geçmiş zaman

sokağın köşelerinde bayılan şarapçılar
evsiz çocuklar
yurtsuz insanlar
ve şimdi ben yalnızım sensiz
onlar kadar


HÜLYA ÇELİK