FotoğrafDeli tohum gölgesinde aklım kıl ucunda Dışıma benzemeyen kalemin kurşuni yatağında Pencereye yaklaş kuş konmuş parmaklarınla Bir bardak suda iki kişiyiz Utanan bahar çocuklarını doğurmakta Rüzgarın tavrında çevir sesini yüzüme Acemi bir uykuda Heykeller ve Karabasan beni Öpüyor Ölüyorum Üstelik hiç vazgeçmedim senden Duvarlara/insanlara rağmen Gözlerinde kaldım Koyu bir sırrın demlenmiş çiçeği Ağzının kıyısında Düzelt köşelerine Kimse dokunmadı At ve yıldızdan başka Bana Ağıt yakan dalgaları sevmiyorum Sana koşuyorum/merdivenlere Iki kalp arasına kuşlar toplanıyor Ardından bakışların/ Dudakların Sen diye inan Şu ağacın gölgesine sarılıyorum Çek beni... |
Anlam derinliğinde bir yolculuk.
Çok ama çok güzel.
Bravo şair.