Atalarım Bulgaristan’dan mülteci olarak göç ederken Arda Nehrinden yarı bellerine kadar suyun içinden geçiyorlar.Bu arada acı bir geçek var,yakalanmamak için ağlayan çocukların suya atılması emrediliyor.Annem bir yaşında.Ananem ağlamasın diye suyu geçene kadar memesinden ayırmıyor annemi.Ananem başında beyaz yaşmağı,feracesi koyu renkli şalvarı, lastik ayakkabılarıyla tam bir Osmanlı kadınıydı.Onurlu,gururlu,çalışkan titiz...Kısacası benim idolümdü Hazel Kadın. Kendi yaşamımda pire için yorgan yaktım belki ama kimselere mihnet etmedim. kırmamak için dinledim belki ama hep kendi bildiklerimi yaptım.O yüzden keşkelerim olmadı.Azla yetinip mutluluğun manevi olduğuna inandım.Başımı yastığıma koyduğumda vicdanım rahat uyudum.Mutlu yaşadım,mutlu öleceğim kısmetse. Atalarımdan bana kalan miras ile sol mememden ayırmadım sevdiklerimi,sımsıcak sevgim ile...
Mekanları cennet olsun
Sonsuz teşekkürlerimle...

Bir yanım Rumeli’nde demirli
Bir yanım yaşamaya sevdalı bir deli
Olsa da;Üzerimde
göçmen bir kuşun yorgunluğu
İki gözümde tüter
dağın taşın toprağımın izi.
Bostan korkuluğu gibi dikilenlere inat
Yüreğimde güneşin hep özgür sesi.
Sallandıkça göçer sevdalar
göğün salıncağında
Bir yıldız gibi inerim kumsala.
Açmadan ağzımı
güzel konuşma dersi veririm
karabatak kuşlarına...
Sabrı eğirip
İndiririm amaçları yarınların denizine.
Doğmamış çocuklar at koşturur
nasırlı ellerimde.
Savruldukça eski korkularım
mızrağın içinden geçer göz yaşlarım.
Uyuyamam kalbimin gümbürtüsünden.
kuşların bakışına göre değişir gök yüzüm.
Seneler yıkadıkça günlerin ölüsünü
bulurum vesikalık gülüşlerden
sabahın en güzel gülünü.
Soluk soluğa çarparım kokusuna.
yeşilin ensesinde yaparım çöl düğünü.
Gecem vardiyalı çalışır sabahla
eskileri alıp yıldız yaparım sabırla.
Yıkarım düşleri emeğim ile.
Geçiririm süzgecimden.
umudun en güzel odalarını.
Ellerim çay kokar
gün doğdukça kalemimin sesinden.
Öperim dudaklarından kelimeleri.
Arda boylarında anımsarım sevdiklerimi.
Ve
Beyaz yaşmağı siyah feracesi ile
bitmemiş sıcaklığın içinden bakar
Hazel Kadının gözleri
Siyah lastik ayakkabılarıyla
Ateşin kalbinden titreyerek geçer izleri.
Bir çocuk ağlar sol memesinde nenemin.
Zamanın dokunaklı sesiyle
sımsıkı tutar annemi.
Haritalarda olmayan sabahlara
köprü kurar her gece kanatlarıyla.
Dizelerin arasına sığmayacak kadar
Asil ruhuyla.
Gün boyunca
Gök mavisinde kalır yüreği.



Gölgelerinin sesi ile ağladıkça
nabız atışlarını duyumsarım her anımda
Üşür belime kadar bedenim.
Damıtıp hüzünlerimi
yakama takarım kimlik çiçeklerini.
Sonsuz bir şiir selinde
yapayalnız terlerim çölün dikenlerini
Asırlık bir kitap olur yaşam
ömrümden daha kalındır filmi.
Bağrıma bastıkça umudun kanayan yerini
Mevsim ne olursa olsun
karlar kaplasa da yüreğimi
Rodop’lu yanım ağır basar
inatla doğarım her güne
Bir ölünün solgun yüzünde.
Seyirir çiçekler penceremde.
Bir bebek ağlaması bozar
savunmasız sessizliğimi.
Sarılırım köküme hayat veren drama
Kim birleştirecekti yüksek tepeleri
uçurumlar olmasa.
Kasırgaların terine kim yazdıracaktı özgürlüğü
Yaşamın boşluğunda
kim yüreğime ekecekti sonsuz sevgiyi.
Ölmenin en güçlü çiçek açması gibi dağlarda
Büyümek en güçlü düşmekmiş Arda boylarında...

Ferdaca