Hayattanasıl kocaman gelirdi hayat kapısı toprak eşiğinden girerken içeri sap saman pişirilen bazlama kokusu yakardı genzimizi, ilk adımda kimler sığmazdı ki bu hayata serilirdi bir kıyıya büyükçe yaygı çuval çuval patlıcanlar, kadınlar ayrı bir yeri vardı hepsinin çevrelenir oturulurdu dökülürdü ortaya patlıcan ses sese karışırdı emek emeğe yürek yüreğe! kimi usta kimi çırak işinde söz de usta işi, iş de bıçak bilelenir söz bilelenir sevgi bilelenirdi unutulmaz günlerdi sanki gül dökülürdü ortaya her gülüş bir güldü her söz bir adımdı yarına halep oyulur toprak evin damına serilirdi sayılırdı halepler hayata inilir söylenirdi yaşayanları ölenleri düşündüm kim kaldı hayatta eski gülünü yitirmeyen sustum.. 19. 11. 2017 / Nazik Gülünay |