toprağın kokusunda soluğun
duvarlarıma iz bırakan
mavi yeşil.



ışık
öyle bir inançla yazdı ki tarihi
dudaklarımın arasında hep okunası
bulaşıcı kalemin.




yangın
bulut bulut çarpar tenime
yüzümü kapına döndürmek için
az mı
koskaca uykunun ardında
orman buldum
gözlerinin akşamına saçlarımı uzatan
yetmez mi




ki,
göçüyor kavgalar
sırt çantaları ellerinde
öpüp karıncaların ağızlarını
iri gözlü kadınlar.




nefes alıyorum
hep o kıyılarından bakan güneş
aynı iştahla yutkunurken gülüşünü
vakit sarılır kaderin ağında ruhuma
kimi ne
omuzlarıma akan rüzgar okşuyorsa
başdönmelerimi sizden önce
size ne

durmayın gidin varın yolunuza.



kaldım
bugünlere senle
gökyüzü hüznü zonklatırken
ve çatılarda kuşların öksürüğü
kanatlarından döküldükçe
günışığına.
ahh
minnacık anların papatya
bahçeleri gibiyim
ve mutlaka yaprağını öper parmaklarım
ayıp mı
pencereme dağılırken gülen tomurcuklar
mavi mavi saçılır aklımın
karışığına.
nasıl sevemem denize karşı
bir fincan kahveyi

seninle.