"Tahir olmakta ayıp değil, Zühre olmakta.
Hatta Sevda Yüzünden ölmekte ayıp değil.
Bütün iş Tahir ile Zühre olabilmekte,
yani Yürekte
dedi
Üstad Şair NAZIM HİKMET’te,
böylece çözdü bir Meseleyi
TAHİR İLE ZÜHRE Şiirinde.

Kerem ile Aslı, Ferhat ile Şirin, Leyla ile Mecnun, Yusuf ile Züheyla, Arzu ile Kamber
ve
Tahir ile Zühre
anladılar onu.
Davut ise(*)
savurmak için Mendiline
tekrar kanlı Taşı koydu;
"- Seversin Dünyayı dolu-dizgin ama,
o bunun farkında değil hala!"
diye Düşmana savurdu.
Ne güzelde söylemişti Usta!

Havada;
Işıkta erimiş nem,
Yağmura sinmiş saf-duru-mahsun bir Dem,
vede Heyecan vardı.
Susuzluktan kurumuş dudaklarına değdi bu Koku,
yakaladı Dil Ucu,
yaladı onu,
Damakta Buğu olan bu Tad,
Akciğere akarak
tüm Ciğer Gözeneklerine sıvadı,emdi bu Sevdayı.
Kalp Kılcal-Damarlarında eriyen bu Hava
Kana karışınca;
Kalbe ulaşan-Beyne sıçrayan bir Umut oldu.
Bu His şimdi Şakaklarında zonkluyordu.
Davut, Yüzünü bile görmediği Yasemin’e Aşik oluyordu.
Biliyordu;
"- Bütün Mesele,
Davut ile Yasemin olabilmekte, Kalpte!"
dedi.
Bu Aşk için ölmekte
Ayıp değildi ki!"