Yalana yaltak elleri
haksızlığa asla direnemedi,
herşeye soktuğu kibirli burnu
koruma uğruna da olsa onurunu
aldı yanlış koku, kendini aldattı
ve
yalpalayan dingil bacakları
kaçmaya yaradı sadece

“Çıkara açık” gözleri istemedi
geçeği görmeyi
-işine gelmediğinden belkide-
ve
doğruya tıkalı kulakları,
yalnızca yanlışı öven sesleri duydu,
dil ve dudakları kendini gördü haklı
başkasını suçlu.

Köle beyni;
öyle bağımlı idi ki
-oyuğu yalama olsa bile-
diğer tekerleklere;
Ata, arabaya,
Dizgin, kamçı ve arabacıya inanarak
yormadı kendini düşünmeyi bıraktı,
nasılsa
yaşanıyordu sorumsuz ve rahat.
Yalpalaya-yalpalaya gidilen
bu yolun doğru olduğunu sandı
ve gitti diğerlerinin peşinden,

Ama bir gün geldi,
o gün ne eğri dingilli
tekerlekler kaldı
nede dingili ne denli eğri arabacı.