Güneşini kaybeden çocuklararkanda sakladığın ne güneşi getirdin mi desem kaldırıma dizilmiş mendil satan çocuklar önlerine üç beş güvercin atsan çok mu yersiz bir söz söylemiş olurum anne şefkati parayla mı insan olduğu unutturulmuş kadına hatırlatsan çözülmez ki bu kırk düğüm sevgisizlikler bin bir umut zorlandığın bu rüzgârı katsan önüne kat kat örtüsünü açsan güneşin bir benek bile olmasa yüzünde kullanılan çocukların kendime geçemediğim yoldan nasıl yürürüm güneşi kaybeden çocukların yanına mendil satmakla güneş bulunmaz desem nerde sizi tekmeleyip sokağa salan güneşi kelepçeleyeni bir bulsam burnundan fitil fitil getiririm kendine tıkındığı zamanı! şiir yine de geçtiğim en temiz yol ol en güneşli.. 06. 06. 2017 / Nazik Gülünay |