Üşüdüm yokluğundabakışlarının düzlüğü yoktu ellerinin yanardağı sönmüştü sanki dumanı havalanmıyordu bir sigara içimi her geçtiğinde evimin önünden görmüyordum gün güne ıradığını yılların doluştuğunu araya ve.. beni hiç arayıp sormadığını bittiğini mektupların neden diye sorma yine de bu özlem kırağı tuttu aklım günüm kış oldu üşüdüm yokluğunda titredi sevdam yetinmekten kurumuş gülle kim bilir kaç kişiye kokladığın bu nasıl gönül ki dövülmekle uslanmaz karanfil bakışın altında erirdi bazlamada tereyağ oturmak isterdik bir asmanın altına ya da sallanmak bir salıncakta bir çocuk kadar mutlu gülerdik birbirimize şu yolculuk çantanı indirsen omzundan ne olur üşüdüm yokluğunda.. 31. 05. 2017 / Nazik Gülünay |
güzel bir şiir. Kutlarım sizi. Yüreğine sağlık.
Selammlar saygılar.