Ben iyi niyetimi anlatmak için çırpınırken
Karşımdakilerin bana saldırmak için kılıç/kalkan kuşandığını gördükçe, sustum.

Ben onca haksızlığa set çekmeye çalışırken
İnsanların vazgeçmem için aramıza buz gibi duvarlar ördüğünü gördükçe, sustum.

Konuşurken kulaklarımı dört açıp dinlediğim insanların
Bana karşı sağır olduğunu gördükçe, sustum

Yağmur gibi şefkatle üzerine yağdığım insanların
Beni bir kaşık suda boğamaya çalıştığını gördükçe, sustum

İçimde yaktıkaları onca ateşe rağmen
Dumanına kör
Acısına dilsiz olduklarını gördükçe, sustum

Yüreğimi içtenlikle açtığım insanların
Elinde oyuncak olduğunu gördükçe kalbimin, sustum

Kurtlardan kaçmak için sakladığım kendimin
Çakallara yem olduğunu fark edince, sustum

Benim hayatımı sunduğum insanların
Beni keyiflerinin kahyalarına kurban verdiğini gördükçe, sustum

İnsanları dinleyince anlarım sanmıştım
Ama her şeyin koca bir yalandan ibaret olduğunu fark edince, sustum.

Artık dağlara, taşlara
Bulutlara, kuşlara anlatıyorum derdimi

Yarin ruhumda açtığı yaralara bir tek
Yaradan em olunca, sustum...