kırık akrostişsen sadece içim dünya dolusu acılardan geçiyor bu ara intiharlar birikiyor uçurumlaşmış gök’yüzümde toprak yağıyor tüm doğurganlığıyla gelmişime ve yüreğim hep sövmek istiyor sürgün yediği geç’mişine.. kalbim mahşer yeri sanki.. öksüzlüğüm göğsümde bin parça iken tutup çekiyorum arda kalan ömrümü ellerimle.. alıp götürdü birikmişliğini bin yıllık suskunluğun.. yamanmıyor ki artık düş kırıklarım dili lal inanmışlığımla.. ellerim kaybedilmiş masumiyeti örüyor bazen baharlara ruhum üşüyor sonra kanı çekilircesine.. her ne kadar umutsuz kalakalmışlıklardan sıyrılmak istese de ruhum, pencereme düşüyor içimde büyüyen ahlar.. ve kalbim ağlıyor o vakit, bulutların raks eden ıslığıyla.. emel güneysu |