Arpa boylusatırlara serdiğim cümlelerin soluğu kesildi sanki arpa boylu gidilmişlikler semada boy gösterirken topuklarıma ilişen masumiyetin boynu bükük mevsimi sadece ve öfkemle deliren saç diplerim avuçlarımda, öylece gözbebeğimi çatlatan ışıkların tümüne hasret yaşıyorum bir nefese muhtaç umut ki akıl d’üşüyor çaresizlikten bazen toplasam da parçalarını buz kesiyor ellerine gri bulutlar yüklenen gölgem âkibetine mezarlar kazılan düşünceler var bir de eli ayağı tutmayıp dili, damağından bağımsız büyüyen şafaklara uyanan baharın seyrek saçları dağılıyor hep nereye dönsem yüzümü sözlerin bittiği yerde başlıyor elem ..... asırlar boyu dizelenmiş kör bir düğümün esareti gibiyim bu ara ölmeden dualarım bulutların rahminde yetiş ruhumun ağlaklığına emel güneysu |