Yalnızlığımın en münzevi noktasından
kalabalık şehirler gibi kaldırımlarına basa basa yürüyorum.
Eğilmez dağların dorukları gibi öyle güçlüyüm ki
Yankılanır her koyak,sesleri taşar vadilerden
Dereler berrak ve buz gibi sularıyla şakır
Kırılmaz kayalara çarptıkça.
Ve Unutulup gider yalnızlık en mahrem yerimden.


Yalnızlık zayıf ve kırılmak üzre olan yumurta kabuğuydu
Mücadelenin baş edebileceği basit bir kavramdı belkide
Ve bunu büyütürdük yıllarca çantamızda
devenin sırtı gibi belimiz öyle kamburlaşırdı ki
Ağlama ve sızlamayı sanat yapıp ne türküler okuduk
Ne sözler, ne şarkılar, ne şiirler yazdık adına.


Oysa ayağımızın dibinde dolaşan
kalabalıktan haberimiz yokmuş bütün bunları yaparken.
Ne kadar da aciz bırakmışız kendimizi.
Bir şehrin dolaşan sokaklarını,
Oralarda teneffüs eden havadan ve sudan habersiz
ve gözleri kör gibi yaşamayı
Sanat yapıp kendimizi heder etmişiz.

Şimdi içimdeki bu irini dışarı akıtıp
Gürül gürül akan bir hayatın günlüğüne bırakıyorum kendimi.
Kaldırım kenarlarında caz müzikler fırtına koparıyor,
Papyonlu ve fraklı beyler birilerini çağırıyor,
Kadınlar içeride içlerini boşalta boşalta oynuyorlar,
Birileri kuytu yerlerde sevişiyor usulca.

Gündelikçi çocuklar tezgah kenarlarında koşuşturuyorlar,
Cephedeki işçiler ölüm korkusuyla bir binanın
On beşinci katından aşağıya bakıyorlar ekmek parası için,
Karşıda babam arkadaşlarıyla fısıltı içinde konuşuyor,
Müşteriler tezgahın önünde toplanmış
Bir tezgahtarın mavallarını dinliyorlar,
Üç beş tinerci birbirlerine karışmış kavga ediyorlar.


Hayat öyle akıyor ki
Tıpkı bir nehir gibi
Sürükleyip götürüyor her şeyi.

Şimdi bu hayatın içinde hangi münzevilikten
Ve hangi yalnızlıktan söz edeyim.
Ayağımın bastığı ve kolumun değdiği her yerde nefes
Ve nefeslenen yerler fotoğraf flaşı gibi
Çarpar yüzüme..
İçimin en mahrem yerinden dağıtır bütün yalnızlıkları.

23 ağustos.