çıkarım diye karanlıktan
bir taş fırlatıyorum önce suyuna
sonra sokuyorum ayaklarımı
çıkmayı düşünmüyorum ılık suyundan
rahatlıyorum nazlı dalganla
hazla kuruluyorum sazlı gölgene


önce kim açtı ipek perdeni
gergefinde işledi ipliğini
kim yaptı şarkını hüzzamdan
kemana dokundu ince yay
nağmen ısıttı üşüyen yüreğimi
buzları eridi kalbimin
sevdan derildi


ışıklı bir yol buldum kendime
işlenecek altın
deseni insan, toprağı sevgi
döndüm etrafında sanki ay gibi
ışıdı penceremde çiçek yüzüme
güneşi açtı karanlığımın


yeniden doğurdun beni
uzun sancılar sonucu
bazen şarkı oldun günümde
bazen söyledin dilinde biten tüyü
sevgiye aç insana
anlattın
yine insan doyurur insanı
belli ki hayvandır geni!..


sağdan esen yeli duyurdun
kalp köşküne kuruldu sevgili
soldan gelen türkülerle
dağ yarıldı içini gördü
ova sevdi ekininin derdini
ürküttü yabancı taşlar
yeni doğmuş tayını..



17. 05. 2016 / Nazik Gülünay