***
Avqustun skleroz
gecələrindən birisi
sayrışan ulduzlarıyla
pəncərəmin camlarında
tıxanıb qalmış...
Sol qulağım böcəklərin
səsinə alışıq,
sağ qulağımda
pambıq tamponu.
Orhan Pamuku
oxuyuram...
Sənin adın qırmızıymış...
Şükr Allaha kı,
mavi deyilmiş-
mızıldanıram kəndi kəndimə.
Balkonun taxtaları
tappıldayır sol qulağımda.
kediymiş,
başqa nə ola bilir ki.
Dinşəyirəm dışarını...
Önümdə ekran
səs küydən titrəyir...
dünya savaş içində:
qatillər,polislər,
siyah geyimli pədərlər...
hər kəs biribirinə
bənzəyir.
Riçard Girin oğraş
sıfatına baxıram
səksən dörd ekrandan.
Əlində tapança,
sanki siqara tutmuş
barmaqları arasında.
Atəş...
Orhan Pamuk
düşür əlimdən,
heç qaldırmasaydım...
adını nə qoyursan qoy,
dünya elə həmin dünyadır,
Girin tapançasının
lüləsi boytda,
sıfatı da eynən
onunku kimi...
"Bu gece kehkeşan
gibiyim,
tüm kayan yıldızlar
benden geçer bu gece"...
Dodaqlarımın ucunda
oyalanan şarkı
sözünə bənzəyir
ağlımdakı kəlmələr:
Qaliba uyqu
tutmuş məni...
*<>*