Kayısı ağacıkaç yıldır karşımda yeşeren, çiçekler açan ağaç sabah seyrederken anladım, kurumuş hani öyle çok soğuk geçen bir kış da görmedik bakışlarım dondu kayısı ağacında bütün vişne kayısı ağaçları çiçekte bir o kolları sonuna dek açılmış birini bekler gibi onca ağaç, ev arasında yalnız kapkara uzaktan, çıplak ve ölü hep o çizmeye zaman ayıramadığım heykel başı kimi zaman bulutlu, kimi zaman masmavi dağı denizi eksik önünde dibinde her bahar bellenip ekilen toprak bahçe duvarı dibinde havlayan köpekler ileriden bakan yarım bir inşaat çalışanların sesleri, tahtalar, demirler evlerde konuşulanlar yine kaç polis, kaç asker şehit olmuş bir yanda dünyadan bir haber çocuk kahkahalar sen beni görmezsin kayısı ağacı sen benim penceremin manzarası, süsü görürüm seni üzülürüm şehitlere üzüldüğüm kadar olmasa da neden öldün? 31. 03. 2016 / Nazik Gülünay |
Ağaçlar da ölür.
Onlara da üzülürüz..
Güzeldi. kutlarım.
Sevgiler.