Sonların Önü
sonların önü
Gizi kirlenmedi henüz Gözlerden uzak ayrılığımızın Sıradan bir kışı daha yeni ayrı geçirdi Sayrılı yalnızlıklarımız... Emanet bir parkta çocukluğumuza döndük Yorgunluğumdan sana Kuşları anlatamadım o gün Ve akşam Bütün sonların önüne geçti yine Noktalaşan çocuk hüznün Ilık bir karanlığa bıraktı yerini Elleri ceplerinde derin düşünceli Avurtları çökük cılız bir adam Cigarasını fırlatırken taşları kırık kaldırıma Son anını kaptı kirpiklerim Belki noktalaşan çocuk hüznünü Acemi düşlerimde Pastel mutluluklara taşırım diye ... Kağan İşçen... |