fısıltıgünümde değilim ince sözler yollarını şaşırmış kuşların memleketinde yada yolu ç’alınmış kelebeklerin kanatları ezgin ruhları ölgün çiçeksiz kalmış düşlerde bir oyuna dalmaları sonu belirgin beni almayın her yerinden kırık şiirinizin içine kana boyanmış papatya açamamış karanlıkta gül ince ince yağıyor yağmur yitişine kaç baharın umursamaz gibi ölüme kimi adamlar sanki bu mevsim yalnız açar renkleri sönük çiçekler gece bu kadar ayaz değildi uykumda rahattım dudağım uçuklamazdı önceden soluğum kesilmezdi karabasanlarla okuyunca giderdi şeytan güpegündüz kararmazdı sokağım tuzak kurulmazdı öl diye aklım durmazdı insan cinleri çarpmazdı güpegündüz duyulmazdı çığlıklar böyle ölümler olmazdı bir çiçek biterdi iki taş arasında birileri mi kondu mavi gökyüzümüze tutsak ettiler güneşi bile hiç ses çıkmıyor düşman çıtırtıları duyuluyor bahçe çitlerinin oradan birbirine sokuluyor çiçekler fısıltı yükseliyor özgürlük öldü mü?.. 14. 03. 2016 / Nazik Gülünay |