Dirençoturup kalayım mı içimdeki isyan parmak kaldırmadan yanlışa hesap sormadan dilerlerse bir susturucu taksınlar ağzına hiç konuşmadan ama o dümdüz edilmiş tepelerde çiçek açmıyor arılar ölmüş görülmüyor bir hayat işareti hep aynı mı kalsın yüz çizgileri kıvrılmasın dudaklar gülümsemeye bir zorba doğrasın mavinin yeşilini ölü ağaçlar dilsiz doğa mezarında kuşları düşünmesin böcekler ölsün bir nokta ben düşüneyim ellerimi çeneme dayayıp düşünen adam heykeli dürtsün omzumdan ayağa kalk desin orada uzak yakın yerlerde polisler, engeller falan kalk bir çizgi eklemenin zamanı geldi yüzüne yetiş koşar adım yürüyenlere o boynu eğilmeyenlerin direncine!.. 02. 03. 2016 / Nazik Gülünay |