Çiçeköyle sessiz kımıltısız yola bakıyor çiçek görüyor aynası karşısındaki pencere camı sevgilisi açan çiçek iri iri açıp yapraklarını soruyor bu kocaman gökyüzü kimin tükürüklü tozlu çamurlu baktığı yol külotsuz bir çocuk işiyor yolun ortasına evin duvarı dibinde ellerini örüyor annesi birbirini büyütüyor kadınlar korno çalarak araçta kadınları alkışlıyor bir adam hava bozuk yağmurla sonlanmıyor gün sessizliği bozan sabahı muştulayan horoz sesi kimsenin yüzünü bulmuyor sesi fideler sayrı bir daha dikin yağmur yağmazsa değirmenden gelen suyla sularsınız çalarsınız olmazsa ilerdeki bahçeye giden arktan temizlenmeli çöp dolmuş kuyu belki açığa çıkar çay balıkları kendine bakamıyor saksıdaki çiçek ille sulayacak da biri güzel bakacak güneşe gözleri gerçek çiçek kim kim görüntüde büyüyen çiçek bir kolu ortada uzamış açıyor diğeri yere sarkıtmış ucunu karşı evdekiler onun karşısındakiler çiçekler görüyor mu birbirini neden bu nedensiz soluşlar, açışlar uzaktan uzağa bakışan aşıklar sanki atlayamazlar ama bir balkondan ötekine ! 13. 06. 1989 / Nazik Gülünay |