Vakti geldi
Dirilmenin de
Ölmenin de.





Éy âzâ devam et sükûnetini korumaya.

Lâ

Alnımın dar yakasından başladım
Ruhumun çürümüş yanlarını soymaya.
Suçlusu ben değilim
Her gün-âh başına.
İtibar etmeyin bastıkları toprağa.
Kimseler duymasın diye âğma gezdim karanlıklarda.
Ve ölüler yıkadım
Kaç sabah aynı ézân
Aynı mûsâllâda.





Gecenin téfsîrin de méâli olmayan lîsândan başladım
Özümüzü bulmaya
İnsanların diri diri yakıldığı,
Kîbleye dönmediği yüzleriyle çatıştı gözlerim.
Zîkîr çektim her birinin arasında

Âllahû Âllah…

Lâ

Ârş-î âlâdan duyulur son têhcîr.
Hadi
Çözün ayaklarınızı
Gidelim.





Anlatmayın
Ardımızda kalanlara.
Kimse, işlediği günâhın hükmünü bilmek istemez.
Darağacının kabahati yok!
Şîrk koşan o n l a r değil miydi?
Şivesi bozulmuş düzenin
Ortasında lâl olur dilim.
Fer fecir okur sağımda bağdaş kuranlar
Ve çürümüş dudakların ortasında
Dûâları kekemelerim.





Esrik bir harfin yanlışıyla ar(k)lanmaz kimse.
Sizler
Onlar
Ve daha niceleri.

Lâ

Âh!
Ârşîn minberinde dirilsin her cân-ı can
Şu sağır ve dilsiz zamanda doğduğumdan beri
Sabrıma sélâmét eder
Kırık bir hûzménin ortasında nefsimi kaybederim!





Onca vébalin hükmü üzerimde
Hâk getire.

Lâ

Éy içimde ki ölülerin habercisi, söyler misin?
Şimdi
Hangi téyemmüm ile ârlanır ruhumun sığ yanları…