‘ Heykeller Yalan Söylemez Madem ‘

//



Yüreğinin sesini son defa kapat.
Birazdan sağır olacağım!


I


Esrik bir dilin son çırpınışıdır bu.
Gitme ey yar…
Gidersen
Beni böylesine mahvedersen
Acı getirir bana yokluğun.
Sol yanımdan başlar kanatmaya.
Çürütür beni yalnızlık
Anla öldürür beni ayrılık…



Ben ne zaman seni unutmaya kalksam
Hep yüzüme vurdu aynada ki suretim.
—Ç a r e s i z d i m.
Olmayacak bir duâ gibiydi seni sevmelerim.
Ama ben her defasında ‘’âmin’’ dedim.
Gelmesen de, sevmesen de.
Sen her defasında benden, yüreğimden, ömrümden gitsen de
Şükür ettim yaratana.
Sadece ‘’kader’’ dedim.



//



Musallada ağlatın gözlerimi.
Birazdan kör olacağım.


II



Çoğu gece susturdum içimde ki acıyı.
Ama kimi zaman olmadı yapamadım.
—A ğ l a d ı m.


Sahi sen bilir misin ağlamayı?
Bilir misin gözlerin çıkarcasına mahvolmayı?
Kafanı duvarlara vura, vura ağladın mı hiç?
İçinden canını söküp de atarcasına.
Ağladın mı?
Ben çok ağladım, sen gittikten sonra…



Kaç gecemi heba ettim yokluğuna.
Kimi zaman uyumadım
Kimi zamansa uyanamadım.
Ölüm uykusu gibi değildi bu.
Sensizliğin yasındaydım, duymadım.
Anımsayamadım sana hasret kaldığım zamanı
Kendime acıdım.
Lanet ettim, yaşadıklarıma – yaşayamadıklarıma!



Çok gördü Tanrım seni bana.
Zaten seni sevmeseydim ne yapardım bilmiyorum.
Bir sen vardın benim için, bir de sen…
Vuslatın üzmezdi beni bu kadar.
İnan hasretin yakmazdı taa içimi.
Ama gidişin bir başka tüketti ömrümü.
Belki katlanırdım yokluğuna ama
—Y a p a m a d ı m.



//



Yüreğini aralık bırak
Birazdan öleceğim!



III



Siz hiçbir adamın ellerine âşık oldunuz mu?
Bir keresinde ben olmuştum.
Eskiden – çok eskiden.
Ama ne zaman onu hatırlasam
Ve kim bana uzakta ellerini
Parmak uçlarımdan kopuyor ömrüm.



Anlıyorum ki;
Senden ayrı olmak,
Cennet ile cehennem arası yürümek demekti.



Ey yar!
Bu sana yazılmış, yokluğuna kazılmış
Son şiir olacak dudaklarda.
Seni severken
Bir seferlik berat etmiştim ölümden.
Ama yaşamaksa, eğer seni sevmek
Öyleyse her geçen gün, her dakika, her saniye
Bu ölmek neden?



Artık kaybettim benliğimi istasyon boşluklarında.
Hiçbir tren getirmeyecekti seni bana.
Bilirdim dönülmez şehirlerin,
Geçilmez yolların, ufkundaydın sen!
Dönmeyecektin bilirdim.
Bilirdim de kabullenmezdim bu hasreti.
Kahretti beni ayrılık
Zulmetti bana yalnızlık!
—D a y a n a m a d ı m.



Acı vere, vere gittin!
Sonbahar düştü ceplerimden.
Ve ardından eylülde gitti.
Sonra yağmur yağdı ü ş ü d ü m.