* Gölgesi perişandır şiirin.





||





Giyotin çalarken gözlerimde
Bir ölünün sesi yankılanır duvarlarımda.
Sahi siz bilir misiniz?
Gözlerim düşerken gölgeme mavi olurum ç ı r ı l ç ı p l a k.





||





Kirpik aralarımın boşluğunda ıslık çalarken bir ânkâ
Yakamın kambur halinden düşer v / âhlarım.
Bir can diyorum ‘ gitti, gidiyor ’ ömürden
Batıyor karanlığım yerin en dibine.
Ölüme okunan son sélâ da uğurlanıyor gövdem.





Daha demin
Gözyaşlarımı içip ağladım ulu orta.
Gelen, giden, soran, sarılan yok!
Senden başka uğramadı kimse kıyılarıma.
Ki sende gelmezdin * unutmuşken adımı küflü aynalarda.
Gecelere kahır yüklü mektuplar bırakırdım.
Yeşilin en can alıcı rengine aldanırdım.
Gözlerin düşerdi sineme.
Ki;
Gölgesi olmayan bir Şéhré benzer gözlerin.





Karanlığın ârifesinde
Tenha bir yalnızlığı kuşandı ellerim.
Islak uçurumlar tanıktır
Göğsüme yıkılan mevsimlerin günahını taşırdım
Daha göç etmemişken ölüme.
Evvelce
Ayaza yüz tutan âşıkların dilinde
Nasırlı bir türkü ol / ur / dum
‘’ Kafamı duvara vurmadan tanıyabilmek seni. * Ahmet Kaya





Şimdi hangi sevdanın başkaldırışıydın sen (?)
İhtilalsız savaşlarımda düşmanım oldun!
Yıllarca yüreğimde cebelleştiğim
Hangi mahkûmun suçuydun sen
Ömrüne müebbet yerken…





Çaresizliğin koynunda sayıklardım
Aklıma düşmeyince suretin
Göğün kıblesinde cansız bir bedeni taşıyordum.
Yarından habersiz…





Ve sen sevgili
Ellerimi bırak.
İyi bilirim kefensiz ölmeyi!





Sessizlik inlerken dilimde
Bir daha yandım cehennemimde.
Ayaklarımı omuzlayıp yürüdüğüm yolların
Üstüme kuma gelen acıları sıvazlayıp
Kül rengi bakışlarından topladım elveda deyişlerini.





Ellerimde çoğalırken vedalar
Üstü açık gülüşler dağıttım boş bakan gözlere.
Yağmurların en şiddetli baş ağrılarında
Öfkemin nefsinden kaçıp
Diz boyu günahlara soyundum.
Musalla hâk getire çaresizliğime.
Yüzümü dönerken sémâyâ
Yokluğunun gölgesinde uyurum
Kanatsız uçarken kuşlar
Gökyüzünün ucunda sallanır boynum.
Ve Şehrimin yağmurları
Dişlerimin arasında sıkışan sevdalıları ıslatır.





âh yüreğimi bölük pörçük eden a d a m
Gözlerin rengi cennetimin habercisiydi.
Seni yaşamak pahasına
ö
l
ü
n
m
e
l
i





Bilmelisiniz ki
Parmakları doğmayan bir elin
Sakat bir iç çekişinden başlardı o’nu sevmek.





Ve ben yağmurların ney sesiyle dans ettiği bir vakitte
Üşüyen saçlarıma inat
Sevdim seni.
Elleri ve ayakları yok bu ayrılığın.
Zaten kimi sev / diy / sem
Giden hep sen oldun.





Ve değimliydi ki seni sevmek
* Cénnété bir ödün || Céhénném ateşine boyun bükmek!