1-
hava çok soğuk ve sanki gökyüzünden
ayazın kaskatı kestiği mermiler iniyor yeryüzüne.

nereden yürümeliyim bilmiyorum,
nereden bakmalıyım hayata hiçbir bilgim yok ama

bilgilerin de hayaller gibi sınırsızlığı ifade ettiğini biliyorum
lakin şu bu bulmaca kutusunun şifresi öyle garip ki

bildiğimizi unutuyoruz,bildiğimize bakın ’yok’ diyoruz
neden biliyor musunuz?
yürürken her an ben gibi hayallerim de vurulabilir çünkü
bir sarışına bakarken içim geçiyor ama birdenbire ayılabiliyorum da
çünkü ayazın kokusunu taşıyan bir mermi
bir adım benden daha hızlı geçiyor hep
yani bir adım daha atsam
şu an bu şiiri de yazmayacağım belkide.

hayat Cem Karaca’nın şarkısındaki gibi ne garip
düşlerin bile özgürlüğü yok korkunun içinde,
soluduğumuz havayı bile içimize tedirgin çekiyoruz,
birine bakarken,birine selam verirken
ya da bir sevgili ile el ele tutuşup gezerken
ya da bir kadınla sabaha kadar sevişirken
hiç de rahat değiliz.
her an vurulma ve sekip düşme ihtimalimiz çok daha güçlü.

gökyüzünde pimi çekilmiş aşağılık bir şiddet dürtüsü var,
sınırların çıkar denen tuzaklarla bubinlendiği
ve bir dünya savaşının yüz on iki acil ambulans sireni gibi
çalınıp dururken kuzgunileşen bir yeryüzünde
düşlerim nasıl ayık yaşayabilsin
ya da kendimden nasıl geçeyim
bir sarışın kıza bakarken.


2--

tebessümle uyandığım bir sabahın seheri
havayı içime içime çekerek iniyorum sokaklara
ruhumun her köşesinde güneş ışığı var sanki
salına salına dolanıyorum,
ve bütün bir yirmi dört saat öyle olsun diye dua ediyorum tanrıya.
oysa tanrının senin hesabından çok kendi hesabına düşkün olduğunu da biliyorum,
bunu bile bile yine de dua ediyorum.

çünkü içimizde ölmeyen bir umudun düşü saklı
ve mutluluğun tablosu avuçlarımızın ayasından sanki bakıyor hayata
hepimiz özledik bu tablonun parlaklığını
ve siz günde kaç defa avuçlarınıza bakıyorsunuz?
bilmiyorum sizi ama ben Nazi mülteci kampında
esir alınan bir yahu dinin ölümü hissettiği kadar
avuçlarımın ayasına bakıyorum.

sabahın seher vakti salına salına yürürken
bu düşler içimi öyle serinletiyor ki
bildiğiniz gibi değil,
hani bir kadını...
anlıyorsunuz değil mi beni.

bu kadar kendime ayığım.
kendime ayığım derken mutluyum
ama bu anın kısa süreceğini de tahmin etmiyor değilim.
çünkü biraz sonra bubinlenen tuzaklar koparıyor gürültü
parisin orta göbeğinde vuruluyor birileri,
bir metro istasyonunda bomba paniği,
iki metrelik salaş bir botun içinde mülteci cesetleri,
ajanslarda karanlık satırlar
ve kimin ağzını açsan
bir çığlık koparıyor,
bir çocuk derken iki çocuk
ve çocuklar öksüz büyümek zorunda kalıyor bu dünyada.

şimdi diyorum da hangi seher mutluluğum baki kalacak
endişelerim de hepten yok olacak.
bildiğim hiçbir cevap,okuduğum hiçbir kitap
yarama derman olmuyor.

her şeyin çaresiz kaldığı
ve hangi zırhı üzerimize geçirirsek geçirelim
üşüdüğümüz bir hayatın senaryosuyla karşı karşıyayız.
ne zaman ne olur
ve ne zaman ölürüz...

tanrı bu havaları çok sever.
öyle kolay ölüm yok diyor biraz da sırıtarak,
biraz da başını öne arakaya sallayarak.


şimdi canım çok daha sıkılıyor
hava çok soğuk,korkuyorum çünkü.

2016 ocak.