Mülhem bir ikilem içinde yolculuğum,
Öfkesinden eksilterek kendimi bir alaca feverandayım.
Kibrit alevinde yanan tomurcuğun,
Kokusundan sermest, bir miraca heyelandayım..

Kanım yanıyor hala damarlarımda,
Göğsüm sıvazlıyor kendi kendini umarsız.
Bir bildiğin vardır diyorum soran olduğunda,
Yoksa bırakmazdın değil mi ? inançsız ve de yalansız.

Kendi ferahından muzdarip, ekli eksiz hükümlerle,
Çoçukluktan dem vurduğun aydınlıkları,
Yükleyip boynumun tam ortasına,
Kuru kalabalıklara atmazdın beni bilirim..
- En uzakları en uzak eden gülüşünden,
Sırılsıklam ağlamaklı iç çekişinden,
Mahrum etmezdin varlığımı, varlığına diz çöküşünden,
Bilirim..!
-Bilirim,
Her sabah çekilişinden yokluğunun çıktığını.
Bilirim..!
Gözlerimin hoyrat bakışından bıktığını..

Oysa öl dediğinde ölmezdim beraber yaşamak için,
Gecesi zemheri gündüzü ayaz kesse de,
Bir yolunu bulurdum bizim için.
-Gövdemi düştüğü amansız yerden bir sen kaldırırdın,
Mil çekili kaderimin o bilinmez alın yazısını,
Lirik bir şiir de bıraktığım ömrümün dinmez sızını,
Bir sen kaldırırdın göğe uzanan yıldırımların,
Göğsümde ki sanrısını..

Ne çabuk unuttun diri diri ettiğimiz duaları bilmem..!
Kaç kere kaçırıldım ağlamaklı gözlerinden,
Ve nasıl yokladı yokluğun soluğumu..
-Şimdi istemezdim deyip deyip duruyorsun,
Bende beklemezdim diyorum..
Mevsim kış, ayaz, yurtsuzum..


Geçti bir gün daha dilden habersiz, Rab şahit..
Seven sevileni etmez şikayet..
Sen edep idin dilimde ezele ait..
Aşk damarımdan damarına etmedi sirayet..

-İkinci bir emre kadar birinci cihanda yaşamak mecburi,
Kader ikliminden mahşer mecrasına taşırım ettiğini..
Öylesi bir kaç söz unutturur benliğimi sana,

-Sen yol diye öğretirken uçurumları bana...

İsmail Yılmaz